Gazze’de devam eden çatışmalar ciddi insani krizlere yol açarken, bir zamanlar güvenli bölgeler olarak kabul edilen el-Mevasi gibi bölgeler adeta terör ve yıkım sahnelerine dönüştü. Güvenli bölge olarak belirlenmesine rağmen, El-Mevasi, İsrail işgal güçlerinin tekrarlanan ve ölümcül saldırılarına tanık oldu ve yerinden edilmiş Filistinli nüfus için hayal edilemez bir sefalet alanına dönüştü.
Siyaset bilimi profesörü Ghada Ageel, Al Jazeera için kaleme aldığı yazısında birinci elden ifadeler ve insani yardım kuruluşlarının raporlarından elde edilen bilgiler ile Gazze’de sivillerin sistematik olarak hedef alınmasını ve bölgedeki halkın yaşadığı baskıyı ele alıyor.
Yazının öne çıkan kısımlarını paylaşıyoruz:
“Han Yunus ve Refah arasında yaklaşık 12 km (7,5 mil) boyunca uzanan bu sahil, altın sarısı kumsalı ile en görkemli plaj alanlarından biriydi. Güzel manzarası, nefes kesen gün batımı ve sakinleştirici deniz meltemi burayı aileler için popüler bir yer haline getiriyordu.
Ancak sakin bir sahil bölgesi olan el-Mevasi artık yok. İsrail’in soykırımı burayı bir tatil bölgesinde bitmek bilmeyen bir dehşet tablosuna dönüştürdü.
Ekim ayı sonlarında, İsrail uçakları Gazze Şeridi’nin dört bir yanına bomba ve füze yağdırırken, İsrail işgal güçleri el-Mevasi’yi İsrail saldırısından kaçan Filistinli sivillerin sözde güvenlik bulabileceği “güvenli bir bölge” olarak belirlemişti. İsrailli komutanlar daha sonra burayı “kalıcı bir güvenli bölge” olarak gördüklerini iddia edeceklerdi.
Kalıcı güvenli bölge ne kadar güvenli?
El-Mevasi’de neredeyse hiç altyapı olmamasına ve insani yardım kuruluşlarının buranın bir göç kampı için uygun olmadığı uyarısında bulunmasına rağmen, Gazze Şehri’nden, memleketim Han Yunus’tan ve daha sonra Refah’tan yüz binlerce Filistinli, gidecek başka yerleri olmadığı için buraya akın etti. Birçoğu, ailelerinin haysiyetini zar zor koruyabilen plastik levhalar veya battaniyelerle doğaçlama barınaklar kurdu. Kamptaki yaşam sefil bir haldeydi; açlık, hastalık ve susuzluk kamp sakinlerini perişan ediyordu.
Çok geçmeden “kalıcı güvenli bölgenin” hiç de güvenli olmadığı anlaşıldı.
Şubat ayında İsrail işgal güçleri, Sınır Tanımayan Doktorlar (MSF) personeli ve aile üyelerinin kaldığı güvenli bir ev de dahil olmak üzere El-Mevasi’ye saldırarak iki kişiyi öldürdü, aralarında kadın ve çocukların da bulunduğu altı kişiyi yaraladı.
Mayıs ayı sonlarında İsrail işgal güçleri bölgeyi tekrar bombaladı ve 12’si kadın en az 21 Filistinliyi öldürdü. Saldırı, Uluslararası Adalet Divanı’nın İsrail’e Refah’a yönelik soykırım saldırısını durdurma emri vermesinden sadece günler sonra gerçekleşti.
21 Haziran’da İsrail işgal güçleri el-Mevasi’ye tekrar saldırarak en az 25 Filistinliyi öldürdü ve 50’sini yaraladı.
Bunlar, Batı medyasının çok az dikkate aldığı ve İsrail’in yalanlamalarının ötesinde çok az ayrıntı sunduğu İsrail işgal güçlerinin sürekli saldırılarından sadece birkaç örnek.
İşgal güçleri park alanlarını hedef aldı
27 Haziran’da ailemdeki bir doktordan gelen mesajla uyandım. El-Mevasi’ye yapılan bir başka saldırıya ilişkin açıklamasını okurken kalbim sıkıştı. Bu kez İsrail işgal güçleri, El Şakuş ve bölgedeki park alanlarını hedef almıştı.
“Bu bölgeler yerinden edilmiş insanlarla, çadır kamplarıyla, pergola çadırlarıyla ve geçici barınaklarla dolu. İnsanlar adeta iç içe yaşıyor,” diyor yakınım. “Tanklar uyarı yapmadan içeri girdi, birkaç çadırı ezdi ve ayrım gözetmeksizin ateş açtı. İnsanların dehşet içinde kaçıştığını gördüm. Bazıları kişisel eşyalarından birkaçını almayı başarırken, diğerleri hiçbir şey alamadan can havliyle kaçıyordu.
Birçoğu silah seslerinden uzakta yere yattı. Bazıları ise sokakta oturarak bitmek bilmeyen bir kâbusun sona ermesini bekledi.
Bugün hastaneye gittim ve o bölgeden çok sayıda yaralı gördüm” diye devam etti mesaj. “Canavarların avlarını avlamasına benzer şekilde insanları bir yerden bir yere kovalayan, zulmeden ve avlayan bu amansız süreç aklımın alamayacağı bir şey.”
Ertesi gün, El Şakuş’ta yaşananlara tanıklık etmiş olan başka bir doktorun ifadesini aldım.
Bir hastanedeki vardiyasından dönerken İsrail tankları farklı yönlerden gelmeye başladı ve hiçbir uyarıda bulunmadan gelişigüzel ateş etti. Ailesini kurtarmak için koştu ve onları dışarı çıkarmayı başardı. Yangın başladı ve ortalık cehenneme döndü.
Yıkım ve dehşet dolu sahne
Panik içinde insanlar tüm eşyalarını ve hatta bazıları uğruna almak için geri koştukları çocuklarını bırakıp dehşet içinde kaçmaya başladı. Yolda kaçarken, doktor insanların ölü ve yaralıları yük arabalarına yüklemelerine yardım etti, ancak herhangi bir tıbbi yardım sunamadı. Diğerleri gibi o da canını ve ailesini kurtarmak için kaçtı. Güvenli bir yer olduğunu düşündükleri yere ulaştıklarında karısı dehşetten baygınlık geçirmişti.
Birleşmiş Milletler, İsrail’in El-Mevasi’ye yönelik yeni saldırısında “çok sayıda can kaybı” olduğunu ve en az 5,000 kişinin yerinden edildiğini bildirdi. Tıbbi kaynaklar en az 11 ölü ve 40 yaralıdan söz etti.
El-Mevasi katliamından birkaç gün sonra, 1 Temmuz’da, yıkım ve dehşet dolu sahne, bir zamanlar Gazze Şeridi’nin en güzel bölgelerinden biri olan Han Yunus’un doğu kısmına kaydı. Abasan, Bani Suhaila, Khuza’a kasabaları ve Avrupa Hastanesi’ne ev sahipliği yapan el-Fukhari mahallesinin boşaltılması emredildi.
İsrail işgal güçlerinin emirleri akşam saatlerinde geldi ve sakinlere eşyalarını toplamaları için zaman bırakmadı. Yıkılan evlerinin ve derme çatma çadırlarının kalıntıları arasında insanlar öylesine büyük bir sıkıntı yaşadı ki, bir akrabaları bu deneyimi “kıyamet gününü” yaşamak gibi tarif etti.
BM’ye göre İsrail işgal güçleri çeyrek milyon insanı Han Yunus’u terk etmeye zorladı. Avrupa Hastanesi de tahliye edilmek zorunda kaldı ve hastaların çoğu aileleri tarafından yük arabalarıyla, yakın zamanda bir katliama da sahne olan harap durumdaki Nasır Hastanesi’ne nakledildi.
Her 10 Filistinliden 9’u evlerini terk etmek zorunda
Son dokuz ayda yaşanan kitlesel göçleri anımsatan bu göçte insanlar, İsrail saldırılarının etkisinden hâlâ kurtulamamış olan el-Mevasi’ye akın etti. Refah’tan kaçan insanlara yer açmak için haftalar önce Han Yunus’taki evlerinin yıkıntılarını terk eden pek çok kişi aslında el-Mevasi’ye geri dönüyordu. Han Yunus’a dönüş, İsrail işgal güçlerinin Refah’tan kaçanların El-Mevasi’nin yanı sıra oraya da gitmelerinin güvenli olduğu yönündeki kendi iddialarıyla teşvik edildi.
Her yerinden edilmede olduğu gibi, insanlar yeni geçici barınak ararken ve su, yiyecek, tuvalet ve diğer ihtiyaçları güvence altına alırken, ölü ya da diri aile üyelerini aramanın eziyetine katlandılar.
Aralık ayından bu yana el-Mevasi’de yerinden edilmiş olan kardeşlerim ve aileleri, bana sokaklarda yolunu kaybetmiş bir şekilde dolaşan çocukların, kadınların, erkeklerin, hastaların ve yaşlıların korku dolu yüzlerini anlattılar.
Bugün Gazze’deki her 10 Filistinliden dokuzu can güvenliği için evlerini terk etmek zorunda kalıyor, bir yerden bir yere, çadırdan çadıra taşınıyor, ancak saldırıya uğruyor ve tekrar kaçmak zorunda kalıyor. Yarısından fazlası çocuk olan Gazze Şeridi nüfusunun tamamı, hayal bile edilemeyecek – ama fazlasıyla gerçek – bir zulme maruz kalıyor.
Zulümden ölmek
Sözde “güvenli bölgelerdeki” Filistinlilere yönelik sistematik ve sürekli saldırıların yanı sıra altyapılarının tahrip edilmesi askerî açıdan mantıklı değil. Sadece mümkün olduğunca çok sayıda sivili öldürmeyi ve terörize etmeyi amaçlıyor gibi görünüyorlar.
Kız kardeşim bana şu anda hepsinin ölmeyi beklediğini ve her türlü ölüme zihnen hazır olduklarını söyledi, “ama muhtemelen en acısı zulümden ölmek”.
Evet, Filistinliler İsrail bombalarından, İsrail kurşunlarından ölüyorlar ama aynı zamanda baskı altında hissettikleri için de ölüyorlar. Bu, saatlerce devam eden soykırıma tanık olduğunuzda, sıranın size ve ailenize geleceğini bildiğinizde ve bunu durduramadığınızda hissettiğiniz o dayanılmaz duygudur. Acı içinde ölen yaralıların çığlıklarını duyduğunuzda, uzuvları olmayan çocukları gördüğünüzde ve onlara yardım edemeyeceğinizi bildiğinizde hissettiğiniz o dayanılmaz duygudur. Dünyanın dokuz aydır soykırımı izlediğini ve durdurmak için hiçbir şey yapmadığını bilmek dayanılmaz bir duygudur.
Bu soykırımın üzerinden dokuz ay geçtikten sonra, bu saldırının Hamas olarak da bilinen Filistin İslami direniş hareketine karşı olmadığı çok daha açık bir şekilde ortaya çıkıyor. Bu, Filistinlilerin varlığına karşı topyekûn bir savaş.
Bu kanaat insan hakları uzmanları tarafından da kabul görüyor. Güney Afrikalı avukat Adila Hassim, Ocak ayında İsrail’in soykırım davasıyla ilgili bir duruşma sırasında Uluslararası Adalet Divanı’na “Bu cinayet Filistinlilerin yaşamının yok edilmesinden başka bir şey değil” demişti.
Batı dünyasının eylemsizliği ve bu suça ortak olması, bu suçlara ilişkin düzgün bir soruşturma yürütülmemesi ve İsrail Başbakanı Benj
min Netanyahu ve Savunma Bakanı Yoav Gallant hakkında Uluslararası Ceza Mahkemesi’nde tutuklama kararı çıkarılmasının geciktirilmesi de dahil olmak üzere uluslararası kurumlardaki prosedürlerin sürüncemede bırakılması, hesap verebilirlik ve adalete yönelik büyük bir saygısızlığı ortaya koyuyor. Filistinlilerin yaşamlarının kasıtlı olarak hedef alınması sadece uluslararası insancıl hukukun bariz bir ihlali değil, aynı zamanda insani ilkelerin ve insanlık onurunun özüne yönelik bir saldırıdır.”
Bu yazı ilk kez 16 Temmuz 2024’te yayımlanmıştır.
